अनिल गुरुङ ।
दुई–तीन साताअघिको घटना होला ।
मैले सामाजिक सञ्जालमा देशको खेलकुदको घर, अझ मजस्तो फुटबल खेलाडीको कर्मथलो दशरथ रंगशालाको तस्बिर सामाजिक सञ्जालमा भाइरल भएको देखेँ ।
रंगशालामा मान्छेहरुको जमघट थियो ।
रंगशालामा मानिसहरूको भीड देख्दा मजस्ता धेरै नेपाली फूटबल प्रेमीको मन खुशीले दङ्ग परेको थियो ।
अब रंगशालामा खेलकुद सुरु हुन्छ अनि खेलेर जिविको पार्जन गर्न पाइन्छ भनेर मनमा आशा पलाएको थियो ।
तर, त्यो तस्वीर राम्ररी नियाल्दा थाहा भो, त्यहाँ कुनै खेलको तयारी होइन, कुनै सांगीतिक कार्यक्रम वा फिल्मको सुटिङ भइरहेको रहेछ ।
यो थाहा पाउँदा कोरोनाले थलिएको हामी फूटबल खेलाडीको मन नमज्जाले बजारिन पुग्यो ।
खेलाडी घरमा, मैदानमा कलाकार
कस्तो लापरवाही ?
रंगशालामा खेल सन्चालनको अनुमती नदिने सरकार सुटिङका लागि भने भाडामा मैदान दिएको देख्दा मन थाम्न सकिन ।
कोरोनाले काम विहीन भएर आर्थिक संकटबाट गुज्रिरहेका खेलाडीहरुको अनुहार आँखामा आयो । अति नै दुःख लागेर आयो ।
कोभिडको कहरले देशमा खेलकुद गतिविधी ठप्प भएको सात महिना बितिसक्यो ।
सबैलाई गाह्रो छ, सरकार नि देश र नागरिकलाई कोरोनाको कहरबाट जोगाउँ भनेर लागेको छ ।
खेलकुद परिषद् र एन्फा लाचार छन्, भनेर मन बुझाउँदै थिएँ । तर, यस्तो चरम लापरवाही देख्दा यो मनलाई थाम्न सकिनँ र यो पोस्टबाट आफ्नो मनको भावना पोख्न चाहेँ ।
खेलकुद पूर्ण रुपमा सुचारु गरौं भन्दा कोरोनाको बाहना देखाउने खेलकुद परिषद जस्तो जिम्मेवार निकायले म्युजिक भिडियो र फिल्म छायाँकनको लागि रंगशाला खुलाउनु अतिनै लज्जाजनक लाग्यो । दुःखी नि बनायो र म यस्को घोर भत्र्सना गर्छु ।
एन्फाको यस्तो समझले देशको खेलकुदले कहिल्यै पनि प्रगती गर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन । देशको खेलकुदको प्रगति नहुनुमा जहिले पनि खेलाडीको क्षमतामा दोष दिने गरिन्छ । तर, देशको खेलकुद निकयको यस्तो लाजमर्दो कृत्यले खेलाडीलाई बलिको बोका बनाइएको हो भन्ने प्रष्ट हुन्छ ।
देशमा बल्लतल्ल सुचारू भएको फुटबल लिग पनि २–३ महिनाको अवधिमा सकिने गरेको छ । तीन महिनापछि खेलाडी बेरोजगार हुन्छन् । जबकी संसार भरी खेलाडीको आम्दानीको साहरा भनेकै लिग सिजन हो । अझ भन्नुपर्दा राष्ट्रिय टोलीलाई मजबुत बनाउने महत्वपूर्ण पक्षनै लिग गेम हो ।
हामीकहाँ खेल हार्यो कि खेलाडीलाई लागि गालीगलौच गर्ने गरिन्छ । जबकी राष्ट्रिय टोलीका खेलाडीले वर्षमा जम्मा २–३ महिना मात्र प्रतिस्पर्धा गर्न पाएका हुन्छन् ।
यो कुरा कसले बुझ्ने ?
एन्फा, खेलकुद परिषद जस्तो जिम्मेवार निकाय नै गैरजिम्मेवार भएपछि हामी खेलाडीले कसलाई अनि कहाँ गुहार्ने?
हाम्रो अभिभावक भनेकै यिनै संस्थाहरु हुन् । यिनीहरुको गलत निर्णय र गैरजिम्मेवारीले गर्दा हामीलाइ टुहुरो भएको अनुभुती पनि नभएको होईन ।
यस्तै गतिविधिका कारण सानो बालबालिकाले खेलाडी बन्ने सपना सुनाए भने हामी निःशब्द बन्नुपर्ने स्थिति छ ।
डर लाग्छ, उनीहरुको भविष्य पनि हाम्रोजस्तै अलपत्र बन्ने हो कि ?
त्यही भएर मैले आज भोलि कसैलाई खेलाडी बन्न प्रोत्साहन गर्ने गरेको छैन ।
मनमा धेरै कुरा छन्, निरासा छन् तर भोलि अवस्य राम्रो हुन्छ भनेर आश पनि छ ।
भोलि राम्रो बनाउन हामीले आफ्नो जिम्मेवारी निभाउन जरुरी छ र अहिलेलाई खेलकुदलाई व्यवस्थित तरिकाले सुचारु गर्नु जरुरी छ ।
खेल सुचारु गर्नु भनेको खेलाडीको घरमा चुलो बाल्न सहयोग गर्नु हो ।
आजको एक गलत निर्णयले नेपाली खेलकुदको भविष्यलाइ अँध्यारोमा धकेल्नु हुन्न। भोलि आउने पुस्तालाई खेलकुदमा प्रोत्साहन गर्न आज राम्रो कदम उठाउन जरुरी छ ।
जय नेपाल, जय नेपाली फुटबल ।
(राष्ट्रिय फुटबल टिमका पूर्व कप्तान अनिल गुरुङकाे फेसबुकबाट साभार)
