काठमाडौं । गत वर्ष ईन्डोनेसियामा एसियन गेम्सको आयोजना भएको थियो । नेपाल त्यसमा सहभागी थियो ।
जाकार्ता पुग्ने सबैले आफु नेपालबाट आएको भन्दै परिचय दिन्थे । जाकार्ता शहरमा भेटिने ट्याक्सी ड्राईभरदेखि गल्ली गल्लीमा भेटिने ईन्डोनेसियाली भने नेपाललाई रोहितको देशको नामले चिन्थे । रोहित अर्थात रोहित चन्द । नेपाली फुटबलले पाएको अहिलेसम्मकै ठुला स्टार ।
भनिन्छ, ईन्डोनेसियामा नेपाल भन्दा रोहित चन्दको नाम धेरै लोकप्रिय छ । जाकार्ताको चोक चोक अनि गल्ली गल्लीमा रोहित पुकारिन्छन् । धेरैले रोहितको नामबाट नेपाल चिन्छन् । ईन्डोनेसियाको लिग एसियाली क्लब फुटबलको उच्च कोटीको मानिन्छ । अनि गत सिजन रोहित त्यही लिगको सर्वोकृष्ट खेलाडी बनेका थिए ।
दक्षिण एसिया बाहिरबाट लिग खेल्ने र उपाधि जित्ने उनी पहिलो नेपाली फुटबलर बने । अनि लिगको सर्वोकृष्ट खेलाडी चुनिदै आफुलाई अब्बल दर्जाको फुटबलरको रुपमा स्थापित गरे ।
राष्ट्रिय टिम र क्लब फुटबलको रोहितले पाएको सफलता रुमानी कथा जस्तै लाग्छ ।
पश्चिम नेपालको सुर्खेत हुँदै काठमाडौ अनि ईन्डोनेसियासम्मको व्यवसायीक फुटबलको यात्रा रोहितले एक्लै र सजिलै तय गरेका भने हैनन् ।
रोहितका पछाडी एक त्यस्ता पात्र छन् । जो सधै रोहितको खेल जिवनको छायाँ बनेर रहे । घाम चर्किदाँ छहारी दिए, पानी बर्सदा ओत ।
रोहितको जिवनका अनेकौ आरोह अवरोहमा साथ मात्र रहेनन्, पर्दा पछाडी रहेर उनको फुटबल करियरको चित्र कोर्न सधै उद्यत रहे ।
त्यो ब्यक्ति अरु कोही नभएर रोहितका दाजु रविन चन्द थिए ।
यो आलेख रोहितले तय गरेको फुटबल यात्रा अनि यो यात्रासंग जोडिएर आउने रविनमा केन्द्रित छ ।
रविनको पहाड घर दैलेख हो । उनीहरु सानैमा सुर्खेत झरे । बाबु भारतीय लाहुरे थिए । सानैनै भारत जाने अवसर पाए । रविनका बाबा फुटबल खेल्थे ।
बाबाको खेल हेर्दै रविनले समेत फुटबल खेल्न थाले । अरुको सिको गर्दै प्लाष्टिकको बलमा साथीहरु झम्मिन थाले । बिस्तारै अरुले खेल हेर्दै रविनले समेत फुटबल हान्न सिके ।
भारतमा क्रिकेटका माहोल हुने भै हाल्यो । तर नेपाली समुदायबीच फुटबल लोकप्रिय थियो ।
उनी घरको ठुलो छोरा थिए । हजुर बुवा र आमा सुर्खेत बस्थे । अब उनी भारतबाट सुर्खेत फर्कन पर्ने भयो । अनि उनको पढाईसंगै बाल्यकाल सुर्खेतमै बित्यो ।
पश्चिम नेपालको पहाडी जिल्ला सुर्खेत खेल्न संस्कृतिको विकास भईसकेको थिएन । खेलकुदमा सिक्ने, सिकाउने चलन थिएन । रविनले साथीसंगै चौबाटोमा खेल्दै बाल्यकालको समय गुजारे । वडा, नगर हुदै जिल्ला स्तरसम्म फुटबल खेल्न पुगे । सबैले चिन्न थाले । सिनियरसंग दोस्ती जम्न थाल्यो । अनि सिनियर टिमबाट समेत उनले थुप्रै जिल्लास्तरीय प्रतियोगिता खेले ।
उनी एक पटक एन्फाको जिल्ला छनोटमा समेत देखिएका थिए । दाजु रविनको खेल र उमेर दुवै मिलेको थियो । तर उनलाई धेरै उचाईको कारण देखाउँदै छनोटबाट फालियो ।
‘सायद एन्फाको छनोट परेका भए फुटबलमा मेरो कथा बेग्लै लेखिने थियो ।’ रविन सम्झिन्छन् ।
रविनले उमेर समुहको क्रिकेट समेत खेले । उनी क्रिकेटमा समेत अब्बल थिए । उनले जिल्लाबाट यु-१५, यु-१६ र यु-१७ समेत खेले । उनले ‘प्लस टू’मा समेत क्रिकेटलाई निरन्तरता दिए । क्षेत्रिय छनोट हुदाँ सुर्खेतले पाउने कोटामा उनको नाम सधै हुन्थ्यो । तर उनी फुटबलमा जस्तै क्रिकेटमा समेत कहिल्यै जन्म सकेनन् ।
‘मैले खेल्ने र प्रमाणीत गर्ने खासै अवसरनै पाईन भन्ने लाग्छ ।’ रविन भन्छन् ।
खेलकुदमा रविनको करियरले खासै गति लिन सकेन । तर पढाईमा उनी तेज थिए । उनी प्लस टूमा जिल्ला ‘टपर’ भए ।
नगर र कलेजले सम्मान गर्यो । घरबाट समेत पढाईमा लाग्न सुझाव आयो ।
उनी काठमाडौं आए । बीबीए पढ्न थाले । खेल अब बन्द भईसकेको थियो । तर कलेज खेलकुद प्रतियोगिता हुदाँ उनको खुट्टा चिलाईहाल्ने ।
उनी ईन्टर कलेज फुटबल प्रतियोगितामा उत्कृष्ट खेलाडी बने । रविनको खेल देखेर संकटा क्लबका एक जना प्रतिनिधिले उनलाई क्लबमा प्रशिक्षण गर्ने अवसर जुटाईदिए ।
रविन बिहान बिहानै टुँडिखेल पुगेर अभ्यास गर्थे । उनी ए डिभिजन लिग खेल्न पाउने आशमा थिए । रविनले बीबीए सकेपछि फ्रेन्ड्स क्लबमा ट्रायल समेत दिएका थिए ।
तर ६० सालपछिको सुरुवाती बर्षमा एन्फाभित्र फुटबल व्यवस्थापनमा पुन विवाद देखिन थाल्यो ।
त्यही समय उनलाई ‘ईन्टर्न’ गरिरहेको बैंकले जागिर गर्न बोलायो ।
त्यो समय लिग हुने-नहुने टुङ्गो थिएन । फुटबल अनिश्चित बनेको थियो । उनले समेत अनिश्चित भविष्यको यात्रा भन्दा बैंकको जागिरनै सही ठाने । दिन वित्दै थिए । लहैलहैमा जागिर सुरु गरेका थिए । बैंकको नियमित ९-५ को जागिरमा उनी अभ्यस्त हुन थाले ।
उता विस्तारै रोहित राष्ट्रिय टिमबाट उदाउन थाले । उनको व्यवसायीक फुटबल करियरले एकपछि अर्को उडान भर्दै थियो । अब भाईको फुटबल करियरलाई व्यवस्थापन गर्ने जिम्मेवारी दाजु रविनमा आईलाग्यो ।
जागिर एकातिर थियो, अर्को तिर भाई रोहितको व्यवस्थापनको जिम्मेवारी ।
फुटबलमा केही गर्ने हुटहुटी उनमा अझै बाँकी थियो । उनले आफ्ना सपना र जिम्मेवारी भाई रोहितको नाममा सारिदिए । जब मानिसका आफ्ना सपना पुरा हुदैन, अनि त्यो सपना आफ्नो सन्तती र परिवारमा खाेज्ने रहेछ ।
एक हिसावले रविनले आफ्ना अधुरा र अपुरा सपना रोहितमा देख्न थाले ।
रोहितलाई रोहित चन्द बनाउने सपना सहित रविनले भाईको करियरको व्यवस्थापनको सम्पुर्ण जिम्मेवारी आफैले लिए ।
फुटबलमै केही गर्ने सपना सहित उनले बैंकको जागिर छाडिदिए ।
दाजु रविनको भन्दा भाई रोहितको फुटबल यात्रा भने राेमाञ्चक बन्याे ।
रोहित सानैबाट दाजु भन्दा छुट्टै बसे । सानो छदाँ खेल्न नपाएको महशुश रविनले गरेका थिए । उनले समेत विस्तारै रोहितलाई संगै राखेर खेलाउन थाले ।
टोल वरपरका बच्च जम्मा पारेर रविन फुटबल खेलाउथे । तर विजेता सधै भाई रोहितनै निस्कन्थे । त्यही समय हो रविनले भाईको फुटबल स्तरलाई चिनेको । रोहित सानैबाट सिनियरसंग जुँधेर खेल्ने स्वभावका थिए ।
घरका कान्छा थिए, रोहित । कान्छो छोरा भएपछि पुल्पुलिने स्वभाव हुनेनै भो । उस्तै जिद्वी थिए । तर जब मैदानमा उत्रिन्थे, उनको हाउभाउनै परिवर्तन देखिन्थ्यो । उनी खेलमा निकै ध्यान दिएर खेल्ने गर्थे ।
रोहित ६ कक्षामा पढ्थे । त्यही समय एन्फा एकेडेमीको यु १२ छनोट टोली सुर्खेत पुगेको थियो । एन्फाको प्रराम्भिक छनोटमा रोहित पर्न सफल भए । उनी काठमाडौ आएर प्रशिक्षणमा बसे । तर अन्तिम चरणमा आएर उनी फालिए ।
त्यसको दुई बर्षपछि पुन एन्फाको अन्डर १४ को छनोट टिम सुर्खेत आएको थियो । रोहितको जिल्ला स्तरीय परिक्षा आउने समय थियो । घरका सबै रोहितलाई काठमाडौं पठाउन हुदैन भन्नेमा एकमत थिए । तर रविनलेनै जिद्वि गरेर रोहितलाई काठमाडौं लैजानुपर्ने अड्डी कसे । रविनकै जोडबलमा बाबाले नै रोहितलाई लिएर काठमाडौं आए ।
करिब हप्तादिनको ट्रायलपछि उनी एन्फा एकेडेमीमा छनोट भए । एक प्रकारले चन्द परिवारले सन्तुष्टिको आभाष गरेको थियो । भाईको छनोटले रविनलाई समेत ठुलो खुसी दिएको थियो ।
एन्फा एकेडेमीमा रोहितको फुटबल यात्रा सुरु भयो । तर उनी सधै सी टिममा मात्र रहन्थे । करिब एक बर्ष बितेको थियो । उनी माथि उक्लिन सकेका थिएनन् ।
बिस्तारै अब रोहित एन्फा एकेडेमीबाट निकालिने खबर आयो । त्यो क्षण चन्द परिवारका लागि निकै पिडादायी थियो । रोहित आफै समेत निकै चिन्तित थिए ।
एन्फा एकेडेमीको यु-१४ टिम पाकिस्तानमा फेस्टिबल खेल्ने तयारीमा थियो । एन्फाले २४ खेलाडी राखेर बाँकी ४ जना खेलाडी फाल्ने तयारी गरेको थियो । रोहित एकेडेमी बाहिर निस्कने खेलाडीको सुचिमा परेका थिए ।
रोहित निस्कने भएपछि चन्द परिवार त्यसका लागि तयार बन्यो । रोहितलाई बाहिरै राखेर फुटबल सिकाउने कुरामा सबैको मत थियो । तर पाकिस्तान जाने टोलीमा नपरेपनि रोहित अन्तिम समयमा एन्फामै रहने भए ।
त्यो समय एन्फा एकेडेमीको प्रशिक्षकमा किशोर केसी थिए । रोहितमा परिवर्तन ल्याउन केसीले ठुलो सहयोग गरेको रविन अहिले सम्झिन्छन् । लगत्तै नेपालले सुब्रतो मुखर्जी कप खेल्ने मौका पायो । रोहितले पनि खेल्ने मौका पाए । प्रतियोगितामा रोहितले राम्रै खेले ।
लगत्तै नेपालले एएफसी अन्डर-१६ च्याम्पियनसिप खेल्ने भयो । रोहितका त्यो पहिलो आधिकारिक प्रतियोगिता थियो ।
प्रतियोगितामा रोहितले गज्जव खेले । आफुलाई उत्कृष्ट प्रमाणित गर्न सफल भए ।
जब प्रतियोगिता सकेर रोहित नेपाल फर्किए । सबैले उनको प्रसंसा गरे । प्रशिक्षकले समेत रोहितको खुलेर तारिफ गरे ।
त्यसपछिको एक बर्षमा रोहितले आफुलाई निकै परिवर्तन गरेका थिए । उनको खेल्ने शैली, व्यवहार र बोलाईमा परिवर्तन आएको थियो ।
सफलताको भोक उनमा प्रष्ट देखिन्थ्यो । सपना प्राप्तीको हुटहुटीले उनलाई थिचेको थियो । केही गर्छु भन्ने ईख र गरेर देखाउन पर्छ भन्ने संकल्प उनमा देखिन्थ्यो ।
राजनीतिक परिवर्तन लगत्तै २०६३ पछि गणतन्त्र नेपालको पहिलो प्रधानमन्त्रीमा प्रचण्ड निर्वाचित भएका थिए ।
एन्फाले प्रधानमन्त्रीको नाममा अन्तराष्ट्रिय आमन्त्रण फुटबल प्रतियोगिता आयोजना गरेको थियो । नेपालले दुई टिम तयार बनाएको थियो । पहिलो रोजाईको रातो र दोस्रो रोजाईको निलो टिम तयार बनाएको थियो । रोहित निलोमा थिए ।
प्रतियोगिता नेपालको रातो टिमले जितेको थियो । तर निलो टिमबाट मैदान उत्रिएका रोहितले घरेलु फुटबलमा आफुलाई चिनाउन सफल रहेका थिए ।
लगत्तै नेपालले सन् २००९ को एएफसी च्यालेन्ज कप खेल्ने भयो । ६० जनाको प्रारम्भिक टोलीको नाम सार्वजनीक भयो । पहिलो पटक रोहित राष्ट्रिय टिमको प्रारम्भिक टोलीमा छनोट भए ।
रोहित राष्ट्रिय टिमको अन्तिम छनोटमा पर्ने कुरा निकै टाढाको बिषय थियो । तर उनी उत्कृष्ट ३० भित्र पर्दिए हुन्थ्यो भन्ने परिवारको कामना थियो ।
नभन्दै रोहित शीर्ष ३० भित्र पार्न सफल रहे ।
अब परिवारको आश समेत बढ्दै गयो । खेल्न नपाएपनि राष्ट्रिय टिममा पर्दिए हुन्थ्यो भन्ने परिवारलाई लाग्न थालेको थियो । नभन्दै उनी पहिलो पटक राष्ट्रिय टिममा स्थान बनाउन सफल रहे ।
च्यालेन्ज कप घरेलु मैदानमा हुदै थियो । पहिलो खेल नेपालले प्यालेस्टाईनविरुद्व खेल्दै थियो । राष्ट्रिय टिमका सबै खेलाडी फिट थिए, फर्ममा थिए अनि रोहित भन्दा सिनियर पनि ।
त्यो समय रविन र रोहितबीच कुराकानी हुन्थ्यो ।
‘मौका त मिल्दैन । तर कहि कतै वैकल्पिक खेलाडीको रुपमा मैदान छिर्न पाउछस कि ?’ रविन भाईलाई आशा देखाउँथे ।
त्यो समय राष्ट्रिय टिमको ‘लेफ्ट ब्याक’मा अन्जन केसी थिए । प्रतियोगिता सुरु हुने तीन दिन अघि उनले चोट बोक्न पुगे ।
अब रोहितको विकल्प थिएन । राष्ट्रिय टिममा पहिलो पटक परेका रोहितले पहिलो खेलमा प्लेईङ सेटमा रहेर डेब्युको मौका पाए । र पुरै समय मैदानमा बिताए ।
पहिलो पटक राष्ट्रिय टिममा परेका रोहितले जवरजस्त प्रर्दशन गरे ।
त्यसपछि रोहितले राष्ट्रिय टिममा कहिल्यै पछाडी फर्केर हेर्न परेको छैन ।
त्यसको एक बर्षपछि साफ फुटबलको समय थियो । राकेश श्रेष्ठ कप्तान थिए । उत्तिकै अनुभवी खेलाडी पनि थिए, राकेश । खेल जिवनको अन्तिममा रहेका राकेश सन्यासको तयारीमा थिए ।
फेरी प्रतियोगिता अघि राकेशले चोट बोके । अब रोहितले ‘राईट ब्याक’को जिम्मेवारी पाए । रोहितले त्यो ठाउँ के लिए, त्यसपछि राकेशले कहिल्यै मौकै पाएनन् । त्यसपछि रोहित लामो समय राष्ट्रिय टिमको सेन्टर ब्याक बने ।
क्लबको करियर
राष्ट्रिय टिममा १६ बर्षको उमेरमा प्रवेश पाएका रोहितले क्लब फुटबलमा भने धेरै संघर्ष गरे ।
६६ सालको लिगमा एन्फाले सबै क्लबलाई एकेडेमीका खेलाडी बाँडेको थियो । रोहित त्यो समय मछिन्द्रमा परेका थिए । एन्फा आफैले खेलाडीको तलब तोकिदिन्थ्यो । रोहितले ८ हजार ५ सयबाट क्लब करियर सुरु गरे ।
रोहित ‘सेन्टर ब्याक’ थिए । मछिन्द्रले लिगमा खासै राम्रो नतिजा ल्याउन सकेन । तर लिगमा धेरै बराबरी खेल्ने टिम मछिन्द्रनै बन्यो । त्यसको श्रेय रोहितले पाए । उनी लिगको सर्वोकृष्ट डिफेन्डर चुनिए ।
हरेक खेलाडीको सपना हुन्छ । विदेशबाट खेल्ने ।
रोहितलाई दोस्रो सिजन मनाङले मासिक ४० हजारमा अनुबन्धन गर्यो । रोहितले हस्ताक्षर समेत गरेका थिए । तर त्यही समय उनले भारतीय आईलिग क्लबमा ब्रेक पाए । उनलाई एचएएल क्लबले ८० हजार भारुमा १० महिनाका लागि अनुबन्धन गर्यो । क्लबले राम्रो गर्न नसकेपनि रोहितले ब्यक्तिगत रुपमा राम्रो खेले ।
दोस्रो सिजन भने खासै राम्रो भएन । दाजु रविनले नयाँ विकल्प हेरिरहेका थिए । तर भेटिरहेका थिएनन् । फेरी सोही क्लब एनएएलले मासिक १ लाख २८ हजार भारुमा ६ महिनाका लागि अनुबन्धन थप्यो । रोहितले करिब डेढ बर्ष आईलिगमा बिताए ।
रविनले त्यसपछि पुन रोहितका लागि अवसर नखोजेका हैनन । तर अन्य क्लबले पत्याएनन् ।
नेपाली खेलाडीले एसिया कोटामा भिड्न पर्ने हुन्छ । क्लबहरु एसियन कोटाका लागि जापान, कोरिया र अष्ट्रेलियाका खेलाडी ताक्छन् ।
बाहिरको क्लब पाउन गाह्रो भईसकेको थियो । त्यसपछि उनी ईन्डोनेसिया हानिए । डेढ दुई महिना बस्दा समेत क्लब पाएका थिएनन् । उनी सुरुमै ठुलो क्लबसंग गएका थिए । भर्खरका रोहितलाई क्लबले पत्याएन ।
रविनले अब भने भाईका लागि सानो क्लब हेर्ने व्यवस्था मिलाए । सुपर लिग खेल्ने तर तलको क्लबहरु एजेण्टले खोज्दै थिए ।
तर तीन चार हप्ता लगातार बस्दा रोहित दिक्क भईसकेका थिए । उनी नेपाल फर्कन चाहन्थे । तर दाजु रविनले निकै सम्झाउँदै केही समय बस्न आग्रह गरे ।
लगत्तै उनले २८ सय डलरको नयाँ क्लब पाए । अनि उनको ईन्डोनेसियामा व्यवसायीक उडान सुरु भयो । लिगको सूरुवाती ६ महिना क्लबले नतिजा ल्याउन सकेन तर रोहितको व्यक्तिगत प्रर्दशन राम्रो बन्यो ।
उसैपनि ईन्डोनेसियाको फुटबल एसियाका ठुला एजेण्टको आँखा लाग्ने ठाउँ हो । धेरै एजेण्टले रोहितमा आँखा लगाए । त्यही समय पर्सिजाले रोहितलाई अफर गर्यो ।
उनकै उत्कृष्ट प्रर्दशनका आधारमा पर्सिजाले उपाधि जित्यो । रोहितले सर्वोकृष्ट खेलाडीको अवार्ड पाए ।
लिगको ईतिहासमा एसियन कोटाबाट खेल्ने कुनै खेलाडीले सर्वोकृष्ट अवार्ड पाएका थिएनन्, रोहितले ईन्डोनेसियामा ईतिहास रचे ।
लगत्तै दोस्रो बर्ष झण्डै दोब्बर मुल्यमा रोहित पर्सिजामा अनुबन्धित भए ।
राेहितलाई विदेशी क्लब खाेज्ने समय नविन चित्राकार, विप्लप गाैतमले सधै सहयाेग गरे ।
रोहितको कालो दिन
सन् २०१३ को साफ च्याम्पियनसिप काठमाडौंमा चलिरहेको थियो । नेपाल सेमिफाईनलमा अफगानिस्तानविरुद्व खेल्दै थियो । नेपाल एक शुन्यले पछाडी थियो ।
लगत्तै नेपालले पेनाल्टीको अवसर पायो । नेपाललाई खेलमा फर्कन राम्रो अवसर मिलेको थियो । पहिलो रोजाईका राजु तामाङ मैदान बाहिर निकालिएका थिए । अब पेनाल्टी हान्ने पालो रोहितको आयो ।
रोहितको प्रहारलाई विपक्षी गोलकिपरले पहिल्यै ठम्याउन सफल भए । रोहितको पेनाल्टीलाई गोलकिपरले सहजै बचाउ गरे ।
तर नेपालले पुन दोस्रो मौका पायो ।
पेनाल्टी प्रहार अघि खेलाडी अघि बढेको भन्दै रेफ्रीले दोस्रो पटक पेनाल्टीको अवसर दिए ।
पहिलो पेनाल्टी मिस गरेका रोहित नर्भस भईसकेका थिए । उमेर र अनुभवले काँचै रहेका रोहितको दोस्रो पेनाल्टी प्रहार बतासिन पुग्यो ।
खेल नेपालले १-० ले हार्यो । नेपाल साफ च्याम्पियनसिपबाट बाहिरियो । त्यो खेलको एकमात्र भिलेन रोहित बने ।
रोहितविरुद्व फु्टबल समर्थकले चार्को नाराबाजी गरे । ज्यान मार्ने धम्की दिए । कत्ति दिन रोहित बाहिर निस्किन सकेनन् । उनी निकै चिन्तामा डुब्न पुगेका थिए । रोहितको मनोबल निकै गिरेको थियो । उनी निकै हतास देखिन्थे । भाईको विग्रदो अवस्था देखेर दाजु रविनले अभ्यास र ट्रायलका लागि भाईलाई डेनमार्क पठाउने व्यवस्था मिलाए ।
करिब दुई महिना उनले डेनमार्कमा खेल्ने मौका पाए । रोहितको खेल्ने शैलीमा केही परिवर्तन आयो । त्यो समय डेनिस क्लबले रोहितलाई रिजर्भ टिममा अफर गरेको थियो । तर ६ महिनामा तीन, चार खेल मात्र खेल्ने प्रस्ताव रविनिले अस्विकार गरिदिए ।
दाजु-भाईको सम्बन्ध
रोहितको फुटबल करियर दाजु रविन बिना अपुरो देखिन्छ । सम्बन्धले दाजु भाई भएपनि फुटबलको भावनाले दुवै जना झनै नजिकिएको रविन मान्छन् ।
रोहित हरेक कुरामा दाजु रविनसंग सल्लाह माग्छन् । उनले आफ्ना बारे निर्णय गर्ने सम्पुर्ण अधिकार दाजुमा सुम्पिएका छन् ।
रोहितको त्यही विश्वासले आफुलाई थप जिम्मेवार र गम्भिर बनाएको रविन बताउँछन् ।
रोहितको जिन्दगीमा रविनले के अर्थ राख्छन् त ?
‘म उसको ‘पर्फेन्ट’ मेन्टर हुँ भन्ने लाग्छ ।’ रविन भन्छन् ।
‘रोहितलाई युवा अवस्थाबाट फुटबल र जिवनमा दिशानिर्देश गर्दै आए । जति पनि सल्लाहा दिए, उसले मान्यो पनि ।’ रविन भन्छन्, ‘समय बित्दै जादाँ फुटबलको भावनाबाट अझ नजिकियौ, जोडियौ । उसले धेरै विश्वास गर्छ, त्यसैले मलाई अझ जिम्मेवारी बन्न प्रेरित गरेको छ ।’
-1734842793.webp)
